Neden hatırlarsın?

Şöyle arkanıza yaslandınız, okuyacak bir şeyler arıyorsunuz. Vakit öldürmek istiyorsunuz ama vicdan da yapmak istemiyorsunuz. Hoşgeldiniz sevgili internet, bendeniz burada ufak hikayelerimi paylaşıyorum. Kah aklıma geliyor içime sindiremediğimi yazıyorum, kah içime sıkışıyor tek başınalığımı yazıyorum. Şimdi sizler için geçmişe dayanan bir yazımı paylaşıcam, attığım tarihe bakmayın, öyle bir geçmiş değil; bakalım ne düşüneceksiniz, sizi ışınlıyorum efenim buyrun şuradan:

14.04.2020 #3

Olmuyor, her defasında daha fazlasını hatırlıyorum. Hep daha fazlasını. Her baktığımda fotoğrafların yaşandığı zamana ışınlanıyorum.

O çiçekli kahvaltısında o arabayı nasıl park ettiğimizi, arabadan inişimi hatırlıyorum. Ayaklarımın toprak zemine basışını. Kahvaltıda çok yemiyim hayvan demesinler hissimi. Çayının tadını hatırlıyorum. Bunlar bir günahımdan dolayı bana atfedilmiş ceza olmalı. Doğal ceza, insanoğlunun hakediş davası. Bilincimde zaten varolabilecek ama beni bırakmayan. Ben nasıl bırakayım?

O zamanlar kedi olan Nuri'nin beni nasıl ısırdığını, üstümde nasıl uyuduğunu, Frodo’yu hatırlıyorum. Hani yarı baygın dünden kalma uyuduğun günler, arkadaşın senden daha evvel uyanır ve fotoğrafını çeker ya. Evdeki kedinin senin sımsıkı kışına sarındığın yorganın üstüne sanki kendi zaferiymiş gibi ön ayaklarıyla hükmediverdiği. O filmleri izlediğimizi, ilk defa izlediğimi ve ağladığımı unutamıyorum. Bunun senle bir alakası yok, eminim yok. Olmamalı. Yoksa eskiyor mu hislerim? Olmamalı deyişim bu yüzden mi?

Olmeca eskidi mi? Otomatik olarak mı böyle diyorum, yasak olduğu için mi? Edepten mi, vicdandan mı? Namustan mı?... Bana benzeyen, benimle aynı geçmişi paylaşmak isteyen kızcağızdan mı?

Çok oldu ama bu.

Fazla içtiğimizde yurda gitmek istemeyişimi, Elif'te kaldığım o kırmızı koltuğu, o salondaki koltukta neler yaşadığımı, yatakta çarşafsız yattığımı. Şimdiki Tuğçe çarşafsızken o düzenin düzensizliğine içlenir çünkü. İçlenmedi. Yattı, uykusunu aldı, tadını çıkardı. Geç geldi, geç uyandı, ablasıyla görüntülü konuştu dünden kalma. O evde. O evdeyken de çok şey yaşadı Tuğçe. Kavga ettiğin ihtimalinden de korktu, kuyruğu dik bekledi Tuğçe. Unutmuyor, hepsini hatırlıyor.

Bütün o uzun yollarda dinlenen şarkıların yardımı olmadı, olmuyor.

O anı avutmak için. Şimdi yine aynı.

Gerçeğini senden ne yaşarsan yaşa alamıyor bu. Sen her ne kadar kendin gibi, oluşturduğun kendin gibi olmaya çalışsan da. Yetmiyor, o duyguyu bu an, şu an tüketmek istiyoruz. Neden? Ne bu acele? Biliyor muyuz, farkında mıyız artık şu an ölebileceğimizin?

İştee, bu istasyonda oldukça zorlandım, gördün. Hatırlamak ile ilgili problemime de tanıklık ettin. Düşün bakalım, sen neden hatırlarsın?

Why do you remember?

So, you've just leaned back; wanted to read something. But also, you don't want to waste your time. Welcome, dear reader. I am writing some stories of my life. It comes to my mind when I couldn't achieve to soften or it is squished in me and I write my solitude. Now, I will share my writing on my past, don't look at the date, it's real past. Let's see what you will think of it, I am irradiating you from here, voila!

14.04.2020 #3

It doesn't work, I remember more every time. Every time even more than the latest. Every time I stare those photos, I am irradiated to the time it occurred.

I remember how we parked the car in Çiçekli breakfast, my stepping out of the car. My feet's pressing to the soil. The feeling that I should eat less so that they don't think I am eating like an animal. I remember the taste of the tea. These must be the punishments attributed out of my some kind of sin. Natural punishment, the humanities' deserving case. Something that already occurs in my consciousness and doesn't let me be free. How do I leave it?

I remember the Nuri the cat's biting me, how it sleeps on me, I remember Frodo. The times that you sleep as you remain from yesterday, your friend wakes up before you and take a photo of you. The cat in the house dominates you with its front feet as if it's its victory. I can't forget our watching those films, the first time my watching and my crying. It is nothing to do with you, I am sure, nothing. It shouldn't be. I wonder if my feelings getting older. Is this why I am saying that "It shouldn't be"?

Does Olmeca shag? Do I say this automatically? Is it because it's forbidden? Because of propriety or conscience? Because of honor?... Because of that poor woman who resembles me and wants to share my past?
It is too much.

I remember when I didn't want to go to the dormitory the time I was drunk, the red armchair that I slept on in my friend's home, the livings that I had on the armchair in the saloon, that I slept without any sheets.  Current Tuğçe would be grieved to the irregularity of that regularity. She didn't. She slept, she got enough sleep, she enjoyed it. She came late, woke up late, she had video talk with her elder sister in a position that she remained from yesterday. In that home. Tuğçe experienced so many things in that home, too. She scared the probability of your being in danger, in a quarrel. She doesn't forget, remembers any of them.

All the songs that are listened on a long road, they didn't help, they don't help.
To console that moment. Now, it is the same again.

This can not get your reality no matter what you live. No matter how you try to be yourself, yourself that you've built. Nothing is enough, we want to consume the moment, at the time you feel. Why? What is this rush? Do we know enough that we may die right now?

So, this is it. I have really had difficulty in this station, you've seen. You've encountered the problem about my remembering. Now think a little, why do you remember?